พฤติกรรมนั่ง นิ่ง เนิ่นนาน อันตราย!!!
ผู้คนมักเข้าใจว่าปืนและมีดคือเพชรฆาตทันควัน
ส่วนความดันโลหิตสูง น้ำตาลในเลือดสูง ไขมันในเลือดชนิดเลว (LDL)
สูง คือเพชรฆาตผ่อนส่ง
แท้จริงแล้ว`เก้าอี้´นี่แหละคือฆาตกรอีกตัวหนึ่งที่มาแบบเงียบ
ๆ และเป็นพ่อของเพชรฆาตผ่อนส่งข้างต้น
งานศึกษาอื่น
ๆ พบว่าการนั่งมากกว่าครึ่งวันในแต่ละวันทำให้ความเสี่ยงจากการเป็นโรคเบาหวาน
โรคหัวใจ เพิ่มขึ้นหนึ่งเท่าตัว
ทำไมการแค่นั่งธรรมดาทำให้มีโอกาสตายสูงขึ้น?
คำตอบง่าย
ๆ ก็คือการนั่งเป็นระยะเวลานาน ๆ ไม่สอดคล้องกับการที่ร่างกายมนุษย์ถูกออกแบบมา
ธรรมชาติสร้างให้มนุษย์เคลื่อนไหวเดินไปมา มีความกระฉับกระเฉง
การนั่งนาน
ๆ อย่างไม่เคลื่อนไหว ทำให้ระบบการทำงานเผาผลาญพลังงานของร่างกาย ซึ่งทำให้อาหารที่บริโภคเข้าไปถูกเปลี่ยนเป็นพลังงานทำงานช้าลง
เกิดการสะสมของไขมัน ความอ้วน (obesity) ตามมา จนนำไปสู่โรคหัวใจ โรคเบาหวาน
โรคไขข้ออักเสบ และโรคอื่น ๆ ที่เกี่ยวพันกับการมีน้ำหนักเกินปกติ
การนั่งก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีสำหรับคนไม่อ้วนเช่นกัน
เช่น การนั่งหลังจากรับประทานอาหาร นำไปสู่การพุ่งสูงขึ้นของน้ำตาลในเลือด
การเดินหลังอาหารสามารถลดยอดที่พุ่งสูงขึ้นได้ครึ่งหนึ่ง
มนุษย์มีความเข้าใจผิดว่าปัญหาสุขภาพเกี่ยวพันกับการกินมากเกินไปโดยมองข้ามการนั่งแบบเจ่าจุกไป
การเคลื่อนไหวร่างกายคือปัจจัยสำคัญของบรรดาปัญหาสุขภาพ
บรรพบุรุษของเราที่สืบทอดลูกหลานมาถึงทุกวันนี้ได้ก็เพราะความอึดทนทานในการเดินและวิ่งไล่ตามเหยื่อที่เป็นสัตว์อย่างไม่ลดละ
จนในที่สุดสัตว์ก็ทนไม่ไหวต้องล้มลงและเป็นอาหารในที่สุด
การเดินทนทานทำให้เกิดอาหารและมีพลังที่จะผลิตลูกหลาน
ยีนส์จากผู้แข็งแรงจากการเดินเหล่านี้ถูกถ่ายทอดลงมาจนถึงพวกเรา
การนั่งก้มหน้าตลอดเวลาดูสิ่งประดิษฐ์อัศจรรย์ในปัจจุบันซึ่งเท่ากับเป็นการตัดสัมพันธ์กับมนุษย์คนอื่น
ๆ ขัดแย้งกับความเป็น “สัตว์สังคม” ของมนุษย์ที่ทำให้เราอยู่รอดกันมาโดยอยู่เป็น
หมู่เหล่า มีปฏิสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน มิฉะนั้นคงถูกสัตว์ร้ายฆ่าตายหมดแล้ว
หลักฐานงานศึกษาวิจัยมีท่วมท้นว่าการนั่งเจ่าจุกบนเก้าอี้
การมีชีวิตที่รัก การกิน นั่ง และนอนอย่างขาดความกระฉับกระเฉง
ไม่ชอบการออกกำลังกายและไม่ชอบการเดิน คือการทำลายสุขภาพอย่างสำคัญ
เดินให้มาก
นั่งให้น้อย ไม่กินอาหารเกินพอดี มีชีวิตที่คึกคักกระฉับกระเฉง
และมีทัศนคติที่เป็นบวกต่อชีวิต ดูจะเป็นทางออกของการมีสุขภาพที่ดี
ถึงแม้จะทำให้คนที่อยากให้เราจากไปรำคาญมากขึ้นก็ตามที
จงมองเก้าอี้ด้วยความระแวง
เพราะมันคือฆาตกรตัวจริง
Credit บทความ : ดร.วรากรณ์ สามโกเศศ | คอลัมน์ “อาหารสมอง” –
กรุงเทพธุรกิจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น